طی دو دهه اخیر پیشرفت عظیمی در توسعه موزه ها و نگارخانه های مدرن سراسر جهان روی داده است.این امر دلائل بسیار دارد که مهمترین آنها بروز تغییرات درطبیعت ارتباطات بین مردم است-بین میراث آنان و فرهنگشان. اکنون میراث یک قوم نه تنها آنچه راکه ((هنر))و((باستان شناسی))تعبیر می شود در بر می گیرد بلکه گونه های بیشماری از ابزارهای مورد استفاده روزانه وتصاویری را شامل می شود که می توان دوران خاصی از اجتماع –فرهنگ-و رفتار تاریخی یک قوم را در آنها تجسم و مشاهده کرد.
همچنین در دوره های اخیر اعتراضات فزاینده ای به دیدگاه نخبه گرایی تاریخی به وجود آمده است یعنی دیدگاهی که در آن پیشرفت جوامع عادی نادیده گرفته می شود و در مقابل ملل بزرگ و اقوام و وقایع بین المللی مورد توجه قرار می گیرند. در حالی که تمامی جنبه ها و گونه های زندگی می توانند همچون بخشی از فرهنگ در نظر گرفته شوند. یک کارشناس به نام کاتر فی دون زل می گوید)(تمامی فعالیتها ی ما و تمامی آثار ناشی از خلاقیتها ی ما متکی به توجه ما هستند)). از این رو موزه ها و نگارخانه های مدرن برای پاسخگویی این نیاز جدید ظاهر شده اند و موزه های موجود به خاطر در نظر نگرفتن علایق مردم در معرض انتقاد قرار گرفته اند. چنان که اخیرا یک کارمند ارشد موزه ویکتور و آلبرت شهر لندن در مورد این بخش از گفته اش که موزه((.. یک بازار چه کهن مملو از اشیای مختلف است اما کسی نمی داند چه هستند)).مورد باز خواست قرار گرفت.
